Μανούλα μου!

Μανούλα μου! 

Ανοιξα τα φτερά μου και έφυγα μακριά ψάχνοντας μια καλύτερη τύχη,
άφησα την αγκαλιά σου άδεια και τα μάτια σου γεμάτα πόνο...
Ποτέ δεν σου είπα συγνώμη, συγνώμη μάνα !
Το θεωρούσα αυτονόητο ότι θα το κάνεις...

Μου είπανε ότι η απουσία μου σε λειώνει, η νοσταλγία σε κομματιάζει....
Μου είπαν ότι τα βράδια με περιμένεις να γυρίσω στην παλιά την πόρτα, στο παλιό το σπίτι....
Τελικά πόσο με απομάκρυνε αυτή η τύχη από εσένα μάνα;
Πόσα χρονιά πρέπει να περάσουν ακόμη;
Πόσα χρόνια θα πρέπει να περάσουν και το μόνο που θα έχω από εσένα θα είναι η φωτογραφία σου......

Μόνα μου , μάνα συγνώμη που δεν μπορώ να φιλήσω τα νοσταλγικά σου μάτια και τα κάνω να δακρύσουν,
αν μου ζητούσαν να δώσω την καρδιά, την δικιά μου ζωή, θα το έκανα μόνο για είσαι ευτυχισμένη εσύ ....

Μανούλα ένα από τα βράδια που περιμένεις, ορκίζομαι θα γυρίσω και τον πιο όμορφο και λαμπερό ουρανό θα σου χαρίσω..... 

Τα όμορφα σου μάτια δεν θα είναι πια κλαμένα ούτε τα μαλλιά σου σαν το χιόνι ασπρισμένα,
 θα έρθω να τα φιλήσω και με ένα μαγικό τρόπο το πόνο να σου σβήσω, ένα χρυσό παλάτι θα σου χτίσω και από την αγκαλιά μου να μην σε αφήσω ..... 

(Σε ευχαριστώ που υπαρχείς)

Ο Άγγελος &
Ελεύθερη Ψυχή